Debussy – Eline Groslot

21st century · Artist · composers · Concert · Debussy · Harp · Japan · John Cage · Music · silence · Stories · visual art

SECONDroom

(english below)

Ik hou van beeldende kunst, weet er niet genoeg over en besteed er minder tijd aan dan ik zou willen, maar het inspireert me. Het gaat telkens om creëren, terwijl wij als klassiek geschoolde musici toch eerder reproduceren wat een componist schreef, weliswaar met onze hele eigen touch en interpretatie.

In 2020 ontdekte ik het werk van Sarah De Vos en was meteen fan. Fan van de epoxylaag die ze op sommige werken gebruikte, maar zeker ook van het suggestieve, dat je in elk van haar werk terug vindt; ook al maakt ze iets heel figuratief, toch zie je telkens verschillende diepere lagen, die je als toeschouwer met je eigen verbeelding kan invullen.

Geïnspireerd, besloot ik contact met haar op te nemen om te polsen of we samen iets tot stand konden brengen. Joviaal als ze is, was ik meteen welkom in haar studio.

Zalig was het, om tussen werken waar nog maar enkele schetsen op staan -wachtend op haar hand om voltooid te worden- te vertellen over mijn gps project en vooral te merken dat Sarah enorm open staat voor allerlei muziekstijlen en nieuwe uitdagingen.

Helaas gooien drukke, niet compatibele agenda’s vaak roet in het eten als het om effectieve uitvoering van een plan gaat, maar zaterdag(10/06/2023) is het zover!

Sarah en ik zijn te gast bij SECONDroom te Antwerpen. Dit kunstinitiatief geeft gedurende enkele uren carte blanche aan kunstenaars om hun ding te doen.

Ik zal muziek van Hosokawa, Ichiyanagi, Cage, Debussy ea, de kamer insturen en Sarah gaat met aquarel aan de slag. De muziek geeft haar, het beeld mij, impulsen om te creëren; ondertitel van de voorstelling is dan ook Synesthesie.

Hebben we dit nauwkeurig ingestudeerd? Dat was het plan, maar toen we uiteindelijk (alweer door die drukke agenda’s) een moment vonden om te repeteren, bleek dat helemaal niet nodig. Ik was zo blij dat Sarah zich meteen geraakt voelde door de live klanken en trillingen van de harp en ik zag in mijn ooghoek hoe het vouwen van de origami mij op een heel andere manier in de tijd liet bewegen. We willen het publiek maar ook elkaar verrassen en de synergie tussen ons zat goed, dus zaterdag wordt een ‘first experience’ voor het publiek, maar ook voor Sarah en mezelf.

Bij het uitkiezen van de muziek voor dit experiment, stel ik vast dat als vanzelf, alle werken die ik in mijn hoed steek om naargelang de sfeer van het moment naar boven te toveren, 2 dingen gemeen hebben: de componist werd steeds geïnspireerd door een beeld en het komen en gaan van tijd.

Denk aan Hosokawa’s Falling cherry blossoms, waar je als uitvoerder extreem kan nuanceren in timing en volume. Voor ‘Des pas sur la neige’ liet Debussy zich waarschijnlijk inspireren door het schilderij ‘La neige à Louveciennes’ van Sisley. Je hoort letterlijk de stapjes in de sneeuw van een desolaat landschap. Deze prelude was, samen met Danseuses de Delphes, één van de preludes waarvan Debussy vond dat ze “entre quatre-z-yeux” (letterlijk “tussen vier ogen”) moesten worden gespeeld, de setting zo intiem mogelijk, ze kan dus niet ontbreken zaterdag.

Sarah werkt zo goed als altijd met muziek en haalt ook bijzondere emoties uit filmmuziek, vertelde ze me.

Ik wil haar dan ook graag verrassen(hopelijk leest ze deze blog niet 🙂 met wat streepjes filmmuziek tussen het andere repertoire door. De sfeer van stukken die al in de hoed zitten en het gegeven Japan voerde me onmiddellijk naar Ryuichi Sakamoto, die ons helaas onlangs heeft verlaten. Zijn bekendste films waarvoor hij schreef zijn vast ‘The last emperor’ en ‘Merry Christmas, Mr. Lawrence’ , maar hij schreef ook een multimedia-opera, veranderde een glazen gebouw in een instrument en reisde naar de Noordpool om het geluid van smeltende sneeuw op te nemen, om maar te schetsen dat de man ook heel veel met synergie bezig was.

Hij was ook erg gefascineerd door het aspect ‘tijd’. Zijn expositie uit 2021 ‘Seeing sound, hearing time’ concentreerde zich rond acht belangrijke grootschalige werken en geluidsinstallaties die opnieuw dienden te definiëren hoe we een muziekalbum of een kunsttentoonstelling ervaren, terwijl ze verschillende manieren voorstellen om de wereld te begrijpen door middel van geluid en technologie.

Het werk ‘Your Time’ (2017), gemaakt in samenwerking met Shiro Takatani, toont een piano die aanspoelde op de kust na de tsunami van de Grote Oost-Japanse Aardbeving in 2011. Voor Sakamoto vertegenwoordigde deze piano de oncontroleerbare natuurkrachten die onze omgeving, inclusief deze piano, hebben gevormd tijdens zijn reis van land naar zee en weer terug naar land. Sakamoto gelooft dat deze krachten tot op zekere hoogte ook in het vat van dit instrument zitten en daarom nieuwe geluiden en tonen kunnen uitdrukken als gevolg van de blootstelling aan de natuurlijke elementen en deze wereldwijde gebeurtenis.

Bij ons zal het een harp ipv een piano zijn en geen grote multimedia-installatie, maar een blad en penseel, de intimiteit van het moment zoveel mogelijk koesterend.

Ons experimentele project van zaterdag geeft me nu al tonnen energie, goesting en ongeduld. Wie zin heeft om dit met ons te delen klik hier

“What I want to make now is music freed from the constraints of time.”

Ryuichi Sakamoto

I love visual art, but I don’t know enough about it and I don’t spend as much time on it as I would like, but it inspires me. It’s always about creating, while we as classically trained musicians tend to reproduce what a composer wrote, albeit with our own unique touch and interpretation.

In 2020, I discovered the work of Sarah De Vos and became an immediate fan. I loved the epoxy layer she used in some of her works, but I was also drawn to the suggestive quality that you find in each of her paintings. Even when she creates something highly figurative, you always discover different layers that put your imagination at work.

Inspired, I decided to reach out to her to see if we could collaborate in some way. She warmly welcomed me into her studio, and it was wonderful to be surrounded by works in a very early stage, waiting for her touch to bring them to completion. I shared with her my GPS project and noticed that Sarah is very open to various music styles and new challenges.

Unfortunately, busy and incompatible schedules often get in the way of executing oa plan, but this Saturday (10/06/2023), it’s finally happening!

Sarah and I will be guests at SECONDroom in Antwerp. This art initiative gives artists carte blanche for a few hours to be filled in as they like.

I will send music by Hosokawa, Ichiyanagi, Cage, Debussy, and others into the air, while Sarah will work with watercolors. The music will inspire her, and the visuals will inspire me to create. The subtitle of the performance is Synthesia.

Did we rehearse this meticulously? That was the plan, but when we finally found a moment to rehearse (again, due to those busy schedules), we realized it wasn’t necessary at all. I was thrilled to see how deeply Sarah was moved by the live sounds and vibrations of the harp, and in my peripheral vision, I noticed how she -folding origami- allowed me to move through time in a completely different way. We want to surprise not only the audience but also each other, and the synergy between us is strong. So Saturday will be a ‘first experience’ for the audience, as well as for Sarah and myself.

When selecting the music for this experiment, I noticed that, naturally, all the works I included in my repertoire hat have two things in common: the composer was always inspired by an image, and they revolve around the concept of time.

Think of Hosokawa’s “Falling Cherry Blossoms,” where the performer can nuance timing and volume to the extreme.

For “Des pas sur la neige,” Debussy was likely inspired by the painting “La neige à Louveciennes” by Sisley. You can literally hear the footsteps in the snow of a desolate landscape. This prelude, along with “Danseuses de Delphes,” were preludes Debussy believed should be played “entre quatre-z-yeux” (literally, “between four eyes”), in the most intimate setting possible, so it cannot be missing on Saturday.

Sarah usually works with music and finds special emotions in film scores, she told me. So, I want to surprise her (hopefully she won’t read this blog 🙂 with a few snippets of film music interspersed with the other repertoire. The atmosphere of the pieces already in my repertoire and the theme of Japan immediately led me to Ryuichi Sakamoto, who unfortunately passed away recently.

His most famous films for which he composed are probably ‘The Last Emperor’ and ‘Merry Christmas, Mr. Lawrence,’ but he also created a multimedia opera, transformed a glass building into an instrument, and traveled to the North Pole to record the sound of melting snow. As an extremely versatile man he was also fascinated by the concept of ’time.’ His 2021 exhibition, ‘Seeing Sound, Hearing Time,’ focused on eight significant large-scale works and sound installations that aimed to redefine how we experience a music album or an art exhibition while presenting different ways to understand the world through sound and technology.

The work ‘Your Time’ (2017), created in collaboration with Shiro Takatani, features a piano that washed ashore after the tsunami of the Great East Japan Earthquake in 2011. For Sakamoto, this piano represents the uncontrollable natural forces that shaped our environment, including this piano, during its journey from land to sea and back to land. Sakamoto believed that to some extent, these forces are also present in this instrument and can express new sounds and tones as a result of exposure to natural elements and this global event.

In our case, it will be a harp instead of a piano and not a large multimedia installation, but rather a sheet of paper and a brush, cherishing the intimacy of the moment as much as possible.

Our experimental project on Saturday is already filling me with energy, excitement, and impatience. I would love it if you could join us! Info here

juni 6, 2023

Berio · Debussy · Harp · harp method · Music · Salzedo · Stories

Sequences, the beautiful merge

(english below)

Uit mijn lijst met werken voor mijn gps, moest ik kiezen in welke volgorde ik zou werken en opnemen; chronologisch?, volgens goesting?, voorkeur?

Hoe intensiever ik graaf in het repertoire hoe duidelijker het wordt dat dit repertoire onlosmakelijk met elkaar verbonden is.

Berio inspireerde zich op de triosonate van Debussy. Debussy die deze sonate (en ook zijn Danses) aanvankelijk voor chromatische harp schreef, voelde zich beperkt binnen de limieten van dit complexe en delicate instrument. Pas later, toen hij zijn sonate op pedaalharp hoorde, stelde hij de rijkdom van de harp vast.

Het is door Salzedo’s Modern Study of the harp, dat zowel componisten als harpisten uitgenodigd werden om de virtuositeit van de harp te ontdekken, zo ook Berio.

Iedere keer dat Berio een musicus ontmoette die zowel de totaliteit van het repertoire voor en de techniek van zijn instrument beheerste, schonk Berio hem/haar een werk, dat vaak uitmondde in een langere samenwerking. Het meest bekende voorbeeld hiervan is zijn samenwerking met zangeres en geliefde Cathy Berberian.

Toen hij Francis Pierre ontmoette -die zich Salzedo’s virtuositeit en visie op de harp eigen had gemaakt en een visionaire kijk had op musiceren-, twijfelde Berio niet en schreef zijn 2de Sequenza voor hem.

Berio was gul voor ons repertoire: afgeleid van deze Sequenza voor harp schonk hij ons Chemins I voor harp en orkest. Berio schreef zo 8 Chemins, vaak gebaseerd op zijn Sequenze.

In het geval van deze voor harp werd het zaadje wel al eerder gepland: na het verschijnen van Circles(1960 stem, harp en 2 percussionisten), werd Berio gevraagd het repertoire voor Francis Pierre uit te breiden met een concerto voor het festival van Donaueschingen, dit echter wel nog onder een andere titel.

Het werd een concerto met een ongelofelijk mooie en transparante orkestratie: 2 harpen, piano, celesta en klavecimbel in het midden van het orkest voeren een prachtige dialoog met de solopartij. Uiteindelijk krijgt het toch de naam’ Chemins I based on Sequenza II’ en verscheen het in 1965. Uit de titel kunnen we afleiden dat Berio deze Chemins als een nieuwe aftakking, een nieuw avontuur beschouwt, waar tegelijk heel wat lineariteit in terug te vinden valt.

Sequenza II for harp, Luciano Berio (Eline Groslot, harp)

Within my gps list, I had to decide in which order I would record the chosen repertoire.

Working so intensively with this repertoire it becomes more and more clear that everything is even more connected to each other then we often assume.

Berio found his inspiration in the Sonate en trio by Debussy, the latter feeling restricted by the limitations of the chromatic harp, for which this piece(and also his Danses) were originally written. Only later on, when he heard his pieces on pedal harp, he was convinced about the richness of this plucked instrument.

It was Salzedo’s Modern Study of the harp that invited many composers -including Berio- and harpists to discover the virtuosic possibilities of the harp.

Whenever Berio encountered a musician mastering the repertoire as well as the skills, Berio provided a work for him/her, which often resulted in a long term collaboration; the most known example being his musical and romantic relationship with Cathy Berberian.

This was also what happened when he met Francis Pierre: Berio doubted not for a moment to write his 2nd Sequenza for this passionate and exceptional harpist, who had a visionary view on music making.

Derived from this Sequenza there is another incredible piece from Berio in our repertoire, ie Chemins I for harp and orchestra. Berio wrote 8 Chemins, often based on Sequenze.

In the event of the harp concerto it was already intended a little while before the Sequenza. After the creation of Circles(1960, voice, harp and 2 percussionists), Berio was asked to expand the repertoire of Francis Pierre with a harp concerto for the festival of Donaueschingen, but here another titel was still in mind.

It became a masterpiece with a very transparant orchestration: 2 harps, piano, celesta and harpsichord centered in the orchestra dialogue with the soloist. After all it is titled ‘Chemins I based on Sequenza II’ and appears in 1965. From this title we can assume that Berio saw this as a branch-off which at the same time shows a lot of linearity with it’s mother Sequenza.

maart 11, 2022

Berio · composers · Debussy · Harp · Music · Stories

The music according to Luciano

I have heard chains of colors, muscularly aggressive I have felt your rough and rigid noises

Edouardo Sanguinetti*

(english below)

In mijn blog over de Suite van Britten, schreef ik hoe belangrijk dit werk was voor de heridentificering van het harp repertoire. Het zoeken naar en gebruiken van nieuwe technische en akoestische mogelijkheden, werkte enorm inspirerend voor uitvoerders en componisten.

Wat echter extreem duidelijk wordt in dit verhaal is dat de context waarin een compositie tot stand komt -gaande van geografisch, maar zeker ook sociaal en ideologisch- onlosmakelijk verbonden is met het resultaat.

Reeds 6 jaar voor de Suite van Britten -in 1963- schreef Berio zijn Sequenza II voor harp!

Vraag aan enkele liefhebbers om na het beluisteren van Britten en Berio deze op een tijdslijn te plaatsen en hoogstwaarschijnlijk zullen ze Berio na Britten noteren.

Dat is uiteraard niet verwonderlijk, aangezien Berio in het herontdekken van de harp nog veel meer extremen opzoekt, maar vooral vanuit een compleet ander idioom schrijft.

‘French impressionism has left us with a rather limited version of the harp, as if its most obvious characteristic were that of lending itself to the attention of loosely robed girls with long blond tresses, capable of drawing from it nothing more than seductive glissandi.’

Luciano Berio

Berio wil met zijn Sequenze een soort van polyfonische luisterervaring ontlokken, maar dan eerder in een metaforische betekenis: hij plaatst instrumentale karakteristieken zodanig tegenover elkaar, dat men verplicht wordt om de technische aspecten van het instrument in de diepte uit te spitten, zodat er een soort gesprek ontstaat tussen de uitvoerder en zijn instrument, een theater van klank en bewegingen.

Hij had het niet zo voor de virtuoos die zonder enige connectie met zijn instrument of inzicht in historische context, muziek interpreteerde met als belangrijkste doel het tonen van zijn kunnen.

Berio vraagt van zijn uitvoerders dat ze zowel technisch als intellectueel op het hoogste niveau musiceren. Hij hoopt op een uitvoerder die traditie met de wensen van de hedendaagse componist weet te vereenzelvigen en zodoende onderzoek verricht naar de mogelijke evolutie en overlevering van zijn instrument in de toekomst.

Zo komen we eigenlijk vanzelf bij de vraag die ik me voortdurend stel(denk aan mijn bezorgdheid over dempen en pedaalgebruik): is er nood aan verdere ontwikkeling van instrumenten en de harp in het bijzonder? Is het niet zo dat een instrument zijn karakteristieken heeft en dat je daar per definite niets kan en hoeft aan te veranderen en dat de evolutie alleen bestaat in het gebruik van je instrument en het zoeken naar een nieuwe grammatica (samen met de componist)?

Hoewel er soms geopperd wordt dat Berio in tegenstelling tot de ‘loosely robed girls’ uit zijn quote hierboven, hier een eerder agressieve compositie schreef, zie ik daar toch een nuance.

Berio wist hoe hij kon schrijven voor dit delicate instrument, hij werkte vooral samen met de harp: hij speelt bv. met het voortdurend altereren van pedalen, waardoor je de harmonie hoort veranderen in de resonantie, iets wat we in ander werk juist proberen te vermijden. (iets wat componisten vandaag ook nog gretig gebruiken, denk aan Hosokawa)

Hij duwt je zeker in het uitzoeken van de grenzen van je instrument en van jezelf. Dit werk is voor mij een emotionele confrontatie met mijn harp. Hoeveel uren, dagen, jaren spenderen we niet met ons instrument? Vele collega musici zullen het met me eens zijn dat je het nooit door en door kent, dat er steeds iets nieuws te ontdekken valt. Dit is juist de kracht van het musiceren, maar daar gaat extreem veel emotie mee gepaard, van zachte liefde tot verhitte discussies.

*Elke Sequenza wordt voorafgegaan door een vers, geschreven door de Italiaanse auteur Edoardo Sanguinetti, met wie Berio frequent samenwerkte. Ieder vers kan -indien gewenst- voor de uitvoering voorgedragen worden aan het publiek. De dichter schonk de verzen aan zijn vriend Berio begeleid van volgende woorden:

‘Incipit sequentia sequentarium, quae est musica musicarum secundum lucianum’

‘Here begins the sequence of sequences, which is the music of music according to Luciano’

Sequenza II for harp, Luciano Berio (Eline Groslot, harp)

In my blog about Britten’s Suite for harp, I mentioned how important this work proved to be for the harp repertoire. Britten’s search and use of new techniques and acoustic possibilities, inspired many performers and composers.

It shows also how the contextual background in which a composition is created -geographical but also socially and ideologically- is inseparably linked to the result.

Berio wrote his Sequenza II for harp 6 years previous to Britten’s Suite!

If you would ask some enthousiasts after listening to these works to put them on a time line, they will most understandably put Berio after Britten, given that Berio explores even more the extreme limits of the harp and most importantly writes with a complete different style idiom.

Luciano Berio

With his Sequenze, Berio wants to evoke a kind of polyphonic listening experience, but in a metaphorical sense: putting instrumental features opposite each other, there is no other way then immersing yourself into the technical aspects of the instrument, allowing a conversation to emerge between the performer and his instrument, a play of sound and movement.

He wasn’t fond of the virtuoso executing scores with the sole purpose of showing his skills without any connection with his instrument or understanding of the historical context.

Berio dares to ask to perform at the utmost highest technical and intellectual level. He seeks performers who are capable of combining tradition with the desires of the contemporary composer and as such carry out research on possibilities in progression and survival of their instrument into the future.

That brings me to the question I pose myself continuously(remember my concerns about damping and use of pedals): is there need for further development of instruments and harp in particular?

Isn’t it true that an instrument has its characteristics and that they needn’t be changed? Is the only possible progress not to be found in the use of our instrument and in the development of new grammar?

It has been said that Berio wrote -in opposition of his ‘loosely robed girls’ from above- a rather aggressive composition with his Sequenza for harp, but I would like to add some subtlety.

Berio knew very well how to write for this delicate instrument and mainly works with the harp: f.e. he uses a lot of pedal shifting, causing hearable change of harmony in the resonance of the harp, a feature that we rather try to avoid in other repertoire. (even today a technique eagerly used by composers, Hosokawa f.e.)

Considering that we spend hours, days and years with our instrument, we still have to admit that we never achieve to know it through and through, there is always something new to discover and although this is the power of music making, it involves tons of emotion ranging between utter love and heated discussions.

*Every Sequenza is proceeded by a verse, written by the Italian author Edoardo Sanguinetti, with whom Berio often worked together. Every verse can be recited before performing the Sequenza. Offering this poetry to Berio, Sanguinetti added the following words:

‘Incipit sequentia sequentarium, quae est musica musicarum secundum lucianum’

‘Here begins the sequence of sequences, which is the music of music according to Luciano’

maart 11, 2022

art nouveau · Artist · composers · Debussy · Harp · impressionism · Music

Sonate en trio, Claude Debussy

(english below)

Als componisten te rade gaan bij harpisten met vragen over notatie, technische mogelijkheden, etc. krijgen ze vaak te horen dat iets niet erg ‘harpistiek’ geschreven is, niet harp conform. Wat men dan bedoelt, is dat het aanvoelt alsof de compositie niet voldoende vanuit de eigenheid van het instrument gedacht werd.

Iedere componist die al wat oeuvre voor harp achter de kiezen heeft en aan de piano componeert, merkt snel dat wat goed klinkt op piano, op harp vaak niet hetzelfde gewenste effect heeft.

In mijn vorige blog stipuleerde ik al enkele verschillen: de demp-problematiek, de beperkte articulatiemogelijkheden, het gebrek aan kracht van het instrument, de basnoten die toch veel meer boventonen produceren en zo de klank enigszins diffuus maken, kortom meer verschillen dan gelijkenissen.

In het geval van Debussy worden we geconfronteerd met een paradox: aan de ene kant is de manier waarop hij de harp gebruikt ongelofelijk flatterend voor het instrument en aan de andere kant kunnen we zijn manier van schrijven voor de harp en de piano als erg verwant beschouwen.

Betekent dit dat we voorzichtiger moeten zijn met het label ‘harpistiek’? Verdient de definitie van dit woord een verfijning? Is alles wat we met acht vingers kunnen spelen harp conform of nemen we daar een hele flauwe bocht?

Debussy’s muziek wordt meestal in één adem met het impressionisme genoemd en daarbij wordt de opkomende interesse voor de harp aan datzelfde impressionisme gekoppeld.

Toen Monet op het hoogtepunt van het impressionisme zijn Impression, soleil levant(1872) schilderde, wandelde Debussy nog maar net zijn tienerjaren binnen en tegen de tijd dat Debussy zijn grootste werken schrijft, moeten we vaststellen dat we veeleer in de Art nouveau beland zijn.

Uit Art nouveau begrijpen we zoveel: verloedering maar ook een nieuwe start, het overdreven koesteren van zeldzame dingen en luxe, decadentie ook. Kunstenaars gingen ijverig op zoek naar nieuwigheden om te lezen, te zien en te horen.

Voor de klassieke muziek werd het belang van de individuele klank zoveel groter, maar ook het gebruik van nieuwe ‘exotische’ instrumenten die men daarvoor nauwelijks opmerkte. Is dit de reden waarom Debussy de harp probeerde te introduceren, dat ze plots zoveel opduikt in zijn grote symfonische werken?

Hij toonde ons in ieder geval dat hij niet alleen prachtig voor de piano kon creëren, maar ook in zijn orkestraties een nieuwe kunstenaar van zijn tijd was.

De combinatie fluit, altviool en harp was alleszins een pionier in zijn bezetting. Nog te bedenken dat Debussy zijn eerste schetsen voor de hobo optekende en niet voor de altviool maakt het nog duidelijker dat de zoektocht naar nieuwe timbres een onderwerp van zijn dagdagelijkse compositiepraktijk was.

Sonate en trio, Claude Debussy (Hèlène Koerver, viola/ Jill Jeschek, flute/ Eline Groslot, harp) listen here

When composers turn to harpists for advice about notation or technical possibilities, they are often told that what they wrote is not very ‘harpistic’.

What one means is, that it feels like the composition isn’t thought enough out of the instrument.

Composers who already have some harp works under their belts and the methodology of writing from behind the piano, soon find out that what works well for the piano doesn’t always give the same satisfying result on harp.

In one of my previous blogs I already stipulated some differences: the issue of damping, the articulation options, but also the (lack of) strength of the instrument, de bass notes that obfuscate the sound because of the overtones, in short, more differences than similarities.

As far as Debussy is concerned we are confronted with a paradox: on the one hand he uses the harp in an extremely flattering way and on the other hand we can consider his way of writing for harp and piano very similar.

Does this mean we should be more careful in using the term ‘harpistic’? Should we put some more refining in its definition? Is all repertoire playable with eight fingers, harp consistent or is stating this too simplistic?

Debussy’s music is often mentioned in one breath with impressionism and the upcoming interest in the harp at that time is awarded the same art movement.

When Monet painted his Impression, soleil levant(1872) at the apex of impressionism, Debussy was only just entering his teens and by the time Debussy writes his absolute masterpieces we are far more travelling through the Art nouveau.

So many attestations can be given to Art Nouveau: degeneration but also a new beginning, excessive cherishing of rare objects, luxury, decadence also. Artists were assiduously looking for new things to read, to see and to listen to.

In classical music the importance of the individual sound gained an enormous importance as well as the use of ‘exotic’ instruments, which before were hardly noticed.

Would this be the reason that Debussy tried to introduce the harp, and therefore arises in his large symphonic works?

In any case he shows us that aside from creating amazingly for the piano, he was also a new artist of his time in his orchestrations.

The mix of flute, viola and harp was a wayshower in the chamber music scene. Considering that his first sketches were with an oboe in mind in stead of viola, it makes it all the more clear that looking for new timbres was subject of his daily composition practice.

september 3, 2021