(english below)
The beauty of a days work…al enkele blogs over mijn dagelijkse muziekpraktijk droegen deze titel. Klinkt als een cliché? Hoogstwaarschijnlijk, maar soms leunen clichés dichter bij de werkelijkheid dan de werkelijkheid zelf.
Ik kan onmogelijk ontkennen dat een dag werken in het orkest, een dag studeren thuis, een dag opnemen, een dag zoeken en creëren, hoofdzakelijk bestaat uit schoonheid.
Geïsoleerd van de wereld (wat niet hetzelfde is al onwetend, integendeel), in een cocon van muziek, in het atelier van de gedachten, de vrijheid krijgen om nieuw werk te ontdekken, ouder werk te herontdekken en voortdurend je eigen grenzen te verleggen, is een rijkdom die ik iedereen toewens.
Het thema van het programma deze week is : dreams, geënt op de werken van Takemitsu, Benjamin en Dutilleux die we vertolken.
Al deze partijen zijn individueel fragmentarisch, complex, vaak melodieloos. Ze zijn ritmisch heel berekend opgebouwd, de interventie van de harp(maar evenzeer van de andere partijen) is sporadisch, erg begrensd. Bij het studeren merk je dat je in een keurslijf zit, het voelt vaak oncomfortabel, je hebt nauwelijks frases, alles is opgebouwd uit extremen en punctualiteit.
Maar dan, het orkest zet zich, start met repeteren -neen zo mag ik het niet stellen- iedereen speelt met zekere nieuwsgierigheid zijn frases, interventies, accenten, noten, stiltes. Na de eerste lezing zei onze chefdirigent -Kazushi Ono- enigszins ontroerd: ‘How is it possible that you get this atmosphere immediately?’
Een pluim voor het orkest? Misschien…
Mij verbijstert het keer op keer dat een componist – hier in het bijzonder Takemitsu- in staat is om een partituur zo op te bouwen -zijn gedachten dwalend over al die instrumenten-dat hij precies dat instrument uitkiest dat het juiste detail belicht, wetende dat het werkt.
Ja, je hebt het stuk al eerder beluisterd. Ja, er staan tempo-aanduidingen en nuances. Maar hoe bevrijdend werkt het, als je voelt dat jouw partij, enigszins frustrerend in de voorbereiding, één van die puzzelstukjes is, die samen een meesterwerk maken.
Het is algemeen geweten dat componisten mooie plekken opzochten -bij writers block nodig hadden- om te schrijven, vaak afgelegen en ongerept. Hier is het bijna omgekeerd; voor mij voelde het alsof Ono een penseel vasthad waarmee hij ons musici(de kleuren) losweekte en zo met de aanwijzigingen van Takemitsu een nieuw tableau schilderde. Op momenten zoals deze zou ik zo graag mijn taal meer meester zijn, waardig aan het onbeschrijfelijke moment. Het voelde alsof ik met de auto door de bergen reed, de kleur van de lucht plots een ander blauw werd en ik achter die volgende bocht de mooiste baai uit mijn leven zag: la conca del sogno.
Wie graag een avondje droomt: klik hier
The beauty of a days work…already several blogs about my daily music practice carried this title. Sounds like a cliché? Most probably, but sometimes clichés lean closer to reality than reality itself.
I cannot hide the fact that a day of working in the orchestra, a day of studying at home, a day of recording, a day of searching and creating, consists mainly of beauty.
Isolated from the world(which is not the same as ignorant, quite the contrary), in a cocoon of music, in the studio of thoughts, being given the freedom to discover new work, rediscover older work and constantly push your own limits, is a wealth I wish for everyone.
The theme of this week’s programme is : dreams, grafted onto the works by Takemitsu, Benjamin and Dutilleux that we perform.
All these parts are individually fragmentary, complex, often lack melody. They are rhythmically very calculated, the intervention of the harp(but equally of the other parts) is sporadic, very bounded. When studying, you feel that you are in a straitjacket, quite uncomfortable, you hardly have any phrases, everything is built out of extremes and punctuality.
But yesterday, the orchestra settles down, starts rehearsing -no I shouldn’t put it that way- everyone plays their phrases, interventions, accents, notes, silences with a certain curiosity. After the first reading, our chief conductor -Kazushi Ono- said somewhat moved: ‘How is it possible that you get this atmosphere immediately?’
Credits for the orchestra? Perhaps…
It never ceases to amaze me that a composer is able to build up a score like this, let his mind wander over all those instruments and then pick exactly the instrument that highlights the right detail, knowing it works.
Yes, you’ve listened to the piece before. Yes, there are tempo indications and nuances. But how liberating it is, when you feel that your part, somewhat frustrating in preparation, is one of those pieces of the puzzle that make a masterpiece?
It is common knowledge that composers sought out beautiful places -needed them in case of writer’s block- to create, often remote and pristine. Here it is almost the other way round; to me it felt as if Ono was holding a painter’s brush with which he was loosening us musicians(colours), to paint a new tableau with Takemitsu’s pointers. At moments like this, I would so love to have more mastery over my language, worthy of the indescribable moment. It felt like I was driving a car through the mountains, the colour of the sky suddenly turned a different kind of blue and behind that next bend, there it was, the most beautiful bay ever: la conca del sogno.
